The Hunger Games (2012 – ελληνιστί «Αγώνες Πείνας»)

Βαθμολογία 4 / 5

Είναι φαινόμενο μας αρέσει δε μας αρέσει! Μιλάμε για την κινηματογραφική μεταφορά ενός βιβλίου (βασικά του πρώτου βιβλίου τριλογίας) του 2008 από την Suzanne Collins που απευθυνόταν σε παιδιά και εφήβους (ωραία πρότυπα!!!!). Μιλάμε για 151 εκ. δολάρια μόνο το πρώτο τριήμερο προβολής της ταινίας το 2012 και τέλος μιλάμε για μια μανία που οδήγησε την εταιρεία παραγωγής σε sequel που παίζεται τώρα στους κινηματογράφους και έκανε το 4^ο καλύτερο άνοιγμα τριημέρου όλων των εποχών με πάνω από 160 εκ. δολάρια.

Είναι η δεύτερη φορά που βλέπω τη συγκεκριμένη ταινία και ο λόγος ήταν να θυμηθώ κατιτίς το στόρι και να μπορέσω να δω το δεύτερο μέρος πιο άνετα.  Βρισκόμαστε κάποια στιγμή στο μέλλον στη βόρεια Αμερική η οποία είναι χωρισμένη σε 13 επαρχίες και την πρωτεύουσα. Εκτός από την πρωτεύουσα, οι υπόλοιπες επαρχίες όσο μακρύτερα από αυτήν είναι όλο και πιο φτωχές. Λόγω μιας επανάστασης που είχαν κάνει παλιότερα, η οποία πήγε κατά διαόλου όπως καταλαβαίνετε, ως ποινή, αναγκάζονται κάθε χρόνο να προσφέρουν ένα αγόρι και ένα κορίτσι ηλικίας 13-18 στους Αγώνες Πείνας που διεξάγονται στην πρωτεύουσα και ουσιαστικά αποτελούν μια μάχη σώμα με σώμα μέχρις εσχάτων. Οι πρωταγωνιστές  Katniss Everdeen (Jennifer Lawrence) και Peeta Mellarck (Josh Hutcherson) επιλέγονται από την επαρχία 12, που είναι και η τελευταία αφού η 13^η δεν λαμβάνει μέρος επειδή κατέχει πυρηνικά οπότε την αφήνουν στην ησυχία της. Έτσι, μετά από μερικές ημέρες προπόνησης οι 24 έφηβοι ρίχνονται στην αρένα (σε ένα δάσος για την ακρίβεια) και αρχίζουν να αλληλοσκοτώνονται με ότι μέσο μπορούν.

Δεν ακούγεται και πολύ παιδική λογοτεχνία πάντως. Μάλλον το αντίθετο θα έλεγα αφού υπάρχουν σκληρές σκηνές (μιλάμε για παιδάκια που αλληλοσκοτώνονται) και ο εγωισμός και το ένστικτο αυτοσυντήρησης επικρατούν κάθε άλλου ανθρώπινου συναισθήματος (σχεδόν) πάντα. Αισθητικά πάντως η ταινία είναι πολύ καλή. Καλή σκηνοθεσία από τον Gary Ross που δημιούργησε δύο αντιφατικούς κόσμους (η πρωτεύουσα και οι επαρχίες) παίζοντας με τις αντιφάσεις τους. Μουντές αποχρώσεις για τις επαρχίες, πανδαισία χρωμάτων για την πρωτεύουσα (ενδιαφέρουσες οι στιλιστικές επιλογές των κατοίκων της), σκυθρωπά πρόσωπα και ταλαιπωρημένα κορμιά στις επαρχίες, χαμογελαστές μέχρι αηδίας φάτσες και ανέμελη ζωή στην πρωτεύουσα. Οι εναλλαγές είναι συνεχείς και δημιουργούν μια ενδιαφέρουσα σύγχυση στον θεατή. Πολύ καλή η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας αλλά και των δευτεραγωνιστών (Stanley Tucci, Woody Harrelson, Donald Sutherland, Elizabeth Banks ακόμα και ο Lenny Kravitz σε ρόλο στυλίστα). Παρά τη σκληράδα της εν τέλει περνάει και κάποια μηνύματα ενότητας, αγάπης, συναδελφοσύνης και μεγαλοψυχίας αλλά εμφανίζονται σε μικρό κομμάτι της 2,5ωρης ταινίας και ίσως χάνονται στο γενικό χαμό.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, λοιπόν, κλασική εισπρακτική επιτυχία που εκτόξευσε την καριέρα της Lawrence (και το κασέ της) και δημιούργησε μια μικρή βιομηχανία γύρω της. Σου δίνει την αίσθηση ότι θέλεις να παρακολουθήσεις και τη συνέχεια (μη φανταστείτε κανένα τρομερό cliffhanger στο τέλος αλλά αφήνει υπόνοιες…) και δεν σε κουράζει ιδιαίτερα (αν και μερικές σκηνές θα μπορούσαν να συμπυκνωθούν ολίγον τι). Στην τελική δείτε τη γιατί οι περισσότεροι την έχουν δει και γιατί το δεύτερο μέρος είναι on air…

  Επίσημο site!!!!!!!!