The mortal instruments: City of Bones (2013 – ελληνιστί «Θανάσιμα εργαλεία: Πόλη των Οστών»)

Βαθμολογία 2 / 5

          

Έχετε κάνει ποτέ σκωτσέζικο ντουζ??? Αν δείτε τη συγκεκριμένη ταινία, θα πάρετε μια γεύση πως είναι! Από τη μια λες τι #$%@$# είναι αυτή που ήρθα να δω και από την άλλη ότι εντάξει, βλέπετε. Έχει ένταση και δράση. Ή από τη μια νομίζεις ότι βλέπεις το Underworld και από την άλλη τον Τιτανικό! Τόσο έντονο και τόσο γλυκανάλατο ταυτόχρονα.

         Η υπόθεση θυμίζει λίγο Underwolrd, Twilight και ότι άλλο μπορείτε να σκεφτείτε που κινείται σε αυτό το πνεύμα! Η πρωταγωνίστρια (Lilly Collins) μεγαλώνει με τη μητέρα της (Lena Headey – γνωστή και ως Cersei Lannister στο Game of Thrones) ενώ κοντά της έχει έναν στενό φίλο της μητέρας της ( και ένα γειτονόπουλο με το οποίο μεγάλωσαν μαζί. Όταν ξαφνικά η μητέρα της εξαφανίζεται και η ίδια δέχεται επίθεση από έναν δαίμονα (κάτι σε κέρβερο φέρνει) αποφασίζει να ψάξει στο παρελθόν της και να αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό που της έκρυβε η μητέρα της, ότι προέρχεται από γενιά κυνηγών δαιμόνων, μια ισχυρή αλλά παρακμάζουσα κάστα που στόχο έχει να προστατέψει τον κόσμο. Στην ιστορία μπλέκονται βρικόλακες, λυκάνθρωποι, απλοί θνητοί και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε (επίσης μαθαίνουμε ότι τα ζόμπι δεν είναι αληθινά – πόσο εύπιστοι είμαστε τελικά?!?!?!). Φυσικά δε λείπει το love story και μάλιστα με τη μορφή τριγώνου (για να μην πω τετραγώνου αφού αφήνονται υπόνοιες για κάτι τέτοιο…Kinky!!!!

   

Οκ, είναι αρκετά δυνατό σε πολλές σκηνές του. Γρήγορες μάχες με ένταση. Αλλά μέχρι εκεί. Πολύ πρόχειρη προσαρμογή του βιβλίου αφού αφήνει κενά ενώ αν εξαιρέσουμε την πανέμορφη Headey, που όμως έχει μικρό ρόλο και τον Jonathan Rhys Meyers ως Valentine, έναν ξεπεσμένο και μισότρελο κυνηγό δαιμόνων που πείθει 100% σε αυτό το ρόλο και αποτελεί ουσιαστικά τον μεγάλο αντίπαλο των πρωταγωνιστών, το υπόλοιπο καστ είναι αρκετά αδιάφορο. Καλή η σκηνοθεσία με αρκετά εντυπωσιακά πλάνα (ειδικά το κάστρο που χρησιμοποιούν ως έδρα οι κυνηγοί είναι υπέροχο) αλλά παρωδίστικη (σιγά μην υπάρχει αυτή η λέξη) τελικά η αίσθηση που βγαίνει αφού η προσπάθεια για μίμηση παλαιότερων επιτυχιών είναι αποτυχημένη. Τέλος, οι σκηνές αγάπης είναι στριμωγμένες στο στόρυ με τέτοιο τρόπο που απλά γελοιοποιούν το θέμα και δεν προκαλούν σε καμιά περίπτωση συγκίνηση (ειδικά η σκηνή στο εσωτερικό αίθριο, απλά δεν υπάρχει – για την ακρίβεια δεν έπρεπε να υπάρχει!!!).

     

Σίγουρα όχι μια ταινία που αξίζει να δείτε στον κινηματογράφο αλλά για dvd δεν είναι και άσχημη. Ακολουθεί και sequel απ’ ότι μαθαίνουμε με Sigourney Weaver (μόνο τα Allien λείπουν από την ταινία) που ελπίζουμε να είναι πιο συγκροτημένο, περισσότερο πρωτότυπο και λιγότερο wannabe Twilight ή Underworld (άλλωστε λείπει μια Kate Beckinsale ή ένας Robert Pattison – ποτέ δεν θα καταλάβω τι του βρίσκουν τα κοριτσάκια…αλλά anyway)!

Για όποιον ενδιαφέρεται περαιτέρω:
http://www.themortalinstrumentsmovie.com/