Silent House (2011 - ελληνιστί «Σιωπηλό Σπίτι»)

Βαθμολογία 0.5 / 5

 Ποπό βρε παιδιά, τι ήταν αυτό που έπαθα πάλι; Κανόνισα να πάω στη φίλη μου νωρίς (κατά τις 8+…) με σκοπό να γυρίσω σπίτι και να κάνω λίγη δουλίτσα (στον Η/Υ...). Αλλά πώς να δουλέψω όταν τα εγκεφαλικά κύτταρα που κατάφερα να κρατήσω ξύπνια πίνοντας τον τρίτο καφέ της ημέρας (κατά τις 8…), τα έκαψα βλέποντας το «Σιωπηλό Σπίτι»;

Έχει περάσει ήδη κανα δίωρο από το τέλος της ταινίας και ακόμα τα νεύρα μου τσατάλια! Δεν έπαιρνα καλύτερα τη φωτογραφική μου μηχανή, να τραβήξω 2-3 βιντεάκια καθ’ οδόν προς τη φίλη μου, να τα βλέπαμε στο laptop της; Καλύτερα θα ήταν! Τι; Αμφιβάλλετε; Καλά, πάρτε και δείτε το Σιωπηλό Σπίτι και αν αντέξετε μέχρι το τέλος, το ξαναβλέπω και εγώ άλλες δύο φορές! Μην πάει ο νους σας σε φρικιαστικές σκηνές και τέτοια...Η βαρεμάρα θα σας κάνει να πατήσετε το Off. 88 λεπτά, 88 αιώνες! Άντε, για να είμαι ακριβοδίκαιη να αφαιρέσω τα τελευταία 5 λεπτά. 88 λεπτά, 83 αιώνες! (είμαστε στο 60' και λέω «τοοοόσο μεγάλη ταινία….» και ακούω τι φίλη μου «γιατί, έχει πολύ ακόμα; Μία ώρα έχουμε δει μέχρι στιγμής!»).

Μα είναι δυνατόν; Που βλέπω μία σαλεμένη επί 88 (είπαμε 83) λεπτά να τρέχει πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά μέσα σ’ ένα σπίτι; Ποιά σαλεμένη δηλαδή; Την πλάτη της βλέπουμε συνέχεια σε πρώτο πλάνο και ακούμε κάτι λίγο από λαχάνιασμα, λίγο από κλάμα, λίγο από τον cameraman που σιχτιρίζει από πίσω. Κατά τα άλλα, βλέπουμε και λίγο το σπίτι, μέσα από κάτι ξέμπαρκες σκηνές (διότι το έργο έχει γυριστεί σε μαύρο σκοτάδι). Αλλά και που το βλέπουμε, κερδίζουμε τίποτα; Τα νεύρα μας γίνονται χειρότερα, τα μάτια μας πονούν από το χάλι! Να δεις ταπετσαρίες, να χρειαστείς πλύση οφθαλμών! Με ψάρια (ναι!), με λουλούδια μπλε (ολόκληρα, με το κοτσάνι!), με λουλούδια βυσσινί, με καραβάκια και βαρκούλες να αρμενίζουνε, με χρώματα και σχήματα σε κάθε πιθανό (κακόγουστο πάντα) συνδυασμό. Αλλά και πέρα από τις ταπετσαρίες, τι θες; Παρκέ θες; Έχει. Πλακάκια θες; Έχει. Κίονες θες; Έχει. Ξύλινες κουπαστές θες; Έχει. Το σύμπαν όλο; Το έχει.

 

Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, την υπόθεση του έργου σας την έχω πει ήδη. Είναι η Sarah (Elizabeth Olsen) και τρέχει πανικόβλητη μέσα σε ένα σπίτι. Ανοίγει πόρτα, κλείνει πόρτα. Ξανανοίγει πόρτα, ξανακλείνει πόρτα. Πάνω-κάτω, κάτω-πάνω. Και φτου και από την αρχή. Θα με ρωτήσετε, γιατί τρέχει; Ααα, πιστεύει ότι είναι κάποιος μέσα στο σπίτι. Και δώσε τρέξιμο...Πάνω-κάτω, κάτω-πάνω. Βέβαια, υπάρχει πράγματι κάποιος∙ φάντασμα είναι (;), υπαρκτό πρόσωπο είναι (;), δεν ξέρω. Γιατί το μόνο που βλέπω είναι την τρελή να τρέχει. Πάνω-κάτω, κάτω-πάνω.

Σας κούρασα ε; Φανταστείτε και εμένα που το είδα…Γνώμη μου πάντως είναι ότι μετά το The Blair Witch Project δεν έχει νόημα να γυρίζεις φιλμάκια τέτοιου είδους (με χειροκίνητη κάμερα, συνεχόμενο πλάνο σε πραγματικό χρόνο). Αποκλείεται να δείξεις κάτι καινούργιο. Δίκιο δεν έχω; Αλλά αφού ήθελες σώνει και ντε να το γυρίσεις, πρόσθεσε κάτι (σενάριο για παράδειγμα). Βάλε λίγο μουσικούλα…Άναψε κανα φως που στραβωθήκαμε…Ταινία γυρίζεις, δώσε κάτι στο θεατή. Εντάξει, στα τελευταία 5 λεπτά κάτι πήγες να μας πει αλλά πλάκα μου κάνεις;;;; Έχει ήδη φτάσει η πίεση στο κόκκινο! Με ζαλίζουν οι λήψεις, με ενοχλεί το σπίτι, με νευριάζει η φάτσα της Olsen, μου τη σπάει μέχρι και η τσαλακωμένη της ζακέτα! Νισάφι!!! Άσε που έχω εντοπίσει και καμιά δεκαριά λαθάκια…

Τώρα, αν παρ’ όλα αυτά θέλετε να το δείτε (που δεν υπάρχει λόγος) σας προτείνω να κάνετε το εξής: δείτε το τρέιλερ και τα τελευταία πέντε λεπτά του έργου. Θα είναι σαν να είδατε όλη την ταινία. Στα υπόλοιπα λεπτά μόνο το τρέξιμο δείχνει. Πάνω-κάτω. Κάτω-πάνω...

Υ.Γ. Η ταινία έχει σκηνοθετηθεί (…) από τους Chris Kentis και Laura Lau. Παίζουν οι ηθοποιοί: Elizabeth Olsen, Adam Trese, Eric Sheffer Stevens, Julian Taylor Ross, Adam Barnett και Haley Murphy (αυτοί είναι όλοι κι όλοι και στην πλειοψηφία τους εμφανίζονται για δευτερόλεπτα).