Εθνική Ισπανίας: Ένα Φαινόμενο του 21ου Αιώνα! Οι Παίκτες ή τα Συστήματα Κάνουν Τελικά τη Διαφορά στο Σύγχρονο Ποδόσφαιρο;

           
Άραγε υπάρχει νόημα να προσπαθήσει κανείς να αναλύσει ερωτήματα του τύπου «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;». Γιατί μόνο με αυτό το αιώνιο ερώτημα των παιδικών μας (και όχι μόνο) χρόνων μπορεί να συγκριθεί η ανάλυση της Εθνικής Ισπανίας (στο ποδόσφαιρο πάντα, αν και τα τελευταία χρόνια η Ισπανία μας δίνει αρκετή τροφή για σχόλια σε πολλά αθλήματα).

            Όσο και αν οι Έλληνες, μια αντιπάθεια τη νιώθουμε όταν βλέπουμε την Ισπανία (κυρίως λόγω μπάσκετ) δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι αυτό που έχουν πετύχει τα τελευταία χρόνια είναι μοναδικό. Μία χώρα με καλές εθνικές διαχρονικά, αλλά χωρίς σημαντικές επιτυχίες έχει καταφέρει να είναι στην κορυφή του κόσμου αδιαλείπτως από το 2006 και έπειτα. Και εδώ ερχόμαστε στο καυτό ζήτημα της ημέρας. Τις πταίει; Οι παίχτες, το σύστημα, οι συγκυρίες ή το κάρμα; Ας επικεντρωθούμε στα δύο πρώτα που μπορούν να δεχθούν κάποια λογική εξήγηση. Η Ισπανία έχει την τύχη να διαθέτει τον Μέσι!!! Όχι, δεν τα έχω χάσει. Και εξηγούμαι…Ο Μέσι και η παρέα του στην Μπαρτσελόνα έχουν δημιουργήσει μια ομάδα που συγκρίνεται μόνο με τις καλύτερες ομάδες που έχουν περάσει από το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο (Ρεάλ του Πούσκας, Άγιαξ του Κρόιφ). Αυτή η ομάδα αποτελεί τη βάση της Εθνικής Ισπανίας τόσο σε έμψυχο υλικό όσο και σε τρόπο παιχνιδιού. Τσάβι, Ινιέστα, Πουγιόλ, Πικέ, Φάμπρεγκας και Πέδρο μεταφέρουν τη μαγεία της Μπαρτσελόνα στην εθνική ομάδα της χώρας τους. Μπορεί να λείπει ο Μέσι αλλά οι αυτοματισμοί και το εξαιρετικό passing game έχουν γίνει δεύτερη φύση αυτών των παικτών. Με τις απαραίτητες προσθήκες από τη Ρεάλ Μαδρίτης (Αλόνσο, Κασίγιας, Ράμος) και κανα δυο-τρεις wannabes Μπατσελόνα ή Ρεάλ (αφού όλοι οι καλοί εκεί καταλήγουν) δεν προκαλεί τόσο μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι η Ισπανία κυριαρχεί στην Ευρώπη. Άλλωστε ποιος να αντισταθεί; Η Αγγλία των ταλαντούχων αλλά χωρίς ρόλο πιτσιρικάδων, η Ιταλία των σκανδάλων, ή μήπως η Ολλανδία των χαμένων ευκαιριών; Η μόνη ομάδα που μπορεί να χτυπήσει την ισπανική κυριαρχία είναι η Γερμανία που διαθέτει ταλέντο, δύναμη, ιστορία, αλλά της λείπει αυτό το κάτι, το κλικ για να πάει ένα βήμα παραπάνω. Γιατί αυτή είναι η απόσταση που τους χωρίζει. Ένα βήμα!

            Όπως μπορείτε να καταλάβετε, η άποψη μου είναι ότι η κότα έκανε το αυγό (όπου κότα βάλτε τους παίκτες και όπου αυγό το σύστημα). Αρκεί κανείς να δει πάλι το παράδειγμα της Μπαρτσελόνα. Πόσοι φορ περιοχής έχουν πιάσει στην Μπάρτσα τα τελευταία χρόνια; Κανείς!!! Μήπως δεν κάνουν καλές επιλογές σε αυτή τη θέση; Μήπως ο Ζλάταν, ας πούμε, δεν άξιζε να παίζει σε αυτήν την ομάδα; Όχι. Ομοίως στην Εθνική Ισπανίας. Μήπως ο Γιορέντε δε θα μπορούσε να παίζει σε αυτή την ομάδα; Αλλού είναι το πρόβλημα. Το στυλ παικτών που έχει η Μπάρτσα και κατ’ επέκταση η Ισπανία είναι τέτοιο που εξαναγκάζει ουσιαστικά τον εκάστοτε προπονητή να προσαρμοστεί. Οι μικρόσωμοι, γρήγοροι, τεχνίτες και γκολτζίδες μέσοι επιβάλλουν ένα σύστημα τύπου 4-6-0 ή 4-5-1 με το 1 όμως να είναι ένας από τους 6 του προηγούμενου συστήματος. Δηλαδή, ένας Φάμπρεγκας ή ένας Πέδρο που θα κάνει παιχνίδι, θα συμμετέχει στο εξαντλητικό passing game, θα ανοίγει διαδρόμους για τους υπερηχητικούς μέσους και θα σκοράρει κιόλας, χωρίς όμως αυτή να είναι η βασική του δουλειά μέσα στο γήπεδο. Το συγκεκριμένο σύστημα μπερδεύει τους αντιπάλους. Το υπερφορτωμένο κέντρο εξαντλεί τους αντίπαλους μέσους (και ιδιαίτερα τα αμυντικά χαφ) ενώ οι αντίπαλοι αμυντικοί πραγματικά δεν ξέρουν από πού θα τους έρθει η ρουκέτα με αποτέλεσμα να τρακάρουν μεταξύ τους και να αφήνουν τεράστια κενά. Με αυτόν τον τρόπο η Ισπανία, χωρίς κάποιον μεγάλο σκόρερ (ο Τόρες έχει πάψει να είναι τέτοιος τα τελευταία χρόνια), καταφέρνει να είναι μία από τις πιο παραγωγικές ομάδες παγκοσμίως. Και πώς να μην είναι άλλωστε όταν έχει:

      Βίγια με 53 γκολ (πρώτος σκόρερ της Ισπανίας στα 31 του)

      Ινιέστα με 11 γκολ

      Τσάβι με 11 γκολ

      Φάμπρεγκας με 12 γκολ

      Αλόνσο με 15 γκολ

      Σίλβα με 18 γκολ (φιλική συμμετοχή σε αυτήν την εθνική)

ενώ ταυτόχρονα, έρχονται από πίσω ο Πέδρο, ο Μάτα, άντε και ο Τόρρες. Όλοι οι παραπάνω κουμπώνουν άριστα στο σύστημα, που άλλωστε έχει δημιουργηθεί για να καλύψει τις ανάγκες αλλά και τις αδυναμίες τους.

        Απαντώντας λοιπόν στο ερώτημα, οι καλοί παίχτες κάνουν το σύστημα. Το αντίθετο ισχύει μόνο όταν το υλικό που έχει ένας προπονητής στα χέρια του δεν είναι καλό, οπότε προσπαθεί να καλύψει τις χτυπητές αδυναμίες με τεχνάσματα. Η Ισπανία δεν υπολείπεται σε παίκτες παγκόσμιας κλάσης που επιβάλλουν έναν τρόπο παιχνιδιού τέτοιον που όμοιό του δεν συναντάμε σε άλλο σύλλογο (εθνικό ή μη) τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον. Και το καλό ξέρετε ποιο είναι; Ότι ο μεγαλύτερος από όλους αυτούς είναι ο Τσάβι στα 33 του!! Καλή μας θέαση λοιπόν και βοήθειά μας!!