The Ιmpossible (2012 – ελληνιστί «….The Ιmpossible»)

Βαθμολογία 4 / 5

     Για να πω την αλήθεια, το πρώτο μικρό σοκ το πέρασα όταν είδα ότι το τσουνάμι είχε γίνει το 2004. Στο μυαλό μου το είχα πολύ πρόσφατο ίσως γιατί με είχε συνταράξει το συγκεκριμένο γεγονός. 240.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εκείνη τη μέρα λίγες ώρες μετά τα Χριστούγεννα του 2004.

    Πηγαίνοντας στον κινηματογράφο περίμενα ότι θα έβλεπα ακόμα μία ταινία καταστροφής με εντυπωσιακά εφέ, πολλά πτώματα να επιπλέουν παντού και πολλή ένταση. Ναι, καλά!!!! Η ταινία αφηγείται το γεγονός από διαφορετική σκοπιά. Το τσουνάμι το βλέπουμε μόνο στο τέλος του, όταν δηλαδή χτυπάει το ξενοδοχείο όπου διαμένει η πενταμελής οικογένεια, την ιστορία της οποίας ακολουθούμε. Ουσιαστικά σε όλη την ταινία ο θεατής βλέπει μέσα από τα μάτια κάποιου μέλους της οικογένειας. Σίγουρα θα ήταν πιο εντυπωσιακό να βλέπαμε όλη τη διαδρομή από το τσουνάμι (θυμηθείτε τη σκηνή που προβλήθηκε άπειρες φορές στις ειδήσεις με τη θάλασσα να έχει τραβηχτεί εντελώς μέσα και κόσμος να στέκεται στην παραλία την ώρα που χτυπάει το τσουνάμι).

       Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το πρώτο μισάωρο της ταινίας αποτελεί τη νηνεμία πριν τη μεγάλη καταιγίδα. Ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές, ειδυλλιακά τοπία, χαρούμενοι τουρίστες και εξυπηρετικοί ντόπιοι δημιουργούν την τέλεια αίσθηση διακοπών. Το γεγονός ότι ξέρεις τι θα επακολουθήσει και μάλιστα ότι αυτό είναι πραγματικό γεγονός αφήνει ένα γλυκόπικρο χαμόγελο καθ’ όλη τη διάρκεια του πρώτου μέρους. Η συνέχεια?? Καμία σχέση. Το τσουνάμι χτυπάει το ξενοδοχείο χωρίζοντας την οικογένεια στα δύο αφού η μητέρα (Naomi Watts) και ο μεγάλος γιος (Tom Holland) παρασύρονται μακριά με τη μητέρα να τραυματίζεται αρκετά σοβαρά. Ο πατέρας (Ewan McGregor) και οι δύο μικρότεροι γιοι (Samuel Joslin, Oaklee Pendergast) παραμένουν στην περιοχή του ξενοδοχείου και εν τέλει συναντιούνται στην ταράτσα. Η ταινία από εκεί και πέρα περιγράφει την αγωνιώδη προσπάθεια της οικογένειας να ξανασμίξει, την αλληλεπίδραση με άλλους επιζώντες αλλά και με τους ντόπιους.
 

 

     Ο ισπανός σκηνοθέτης Juan Antonio Bayona παραλαμβάνει ένα τραγικό γεγονός, την αληθινή ιστορία μιας ισπανικής οικογένειας και δημιουργεί μια ιδιαίτερα συγκινητική ταινία. Είναι θετικό μάλλον το γεγονός ότι η ταινία απέχει από αυτό που ονομάζουμε αμερικανιά αφού υποθέτω ότι αν ήταν αμερικανική παραγωγή από τις 2 ώρες, τη 1,5 θα βλέπαμε το τσουνάμι να έρχεται (με τέλεια εφέ και γραφικά, δεν αμφιβάλλω) και από τους 240.000 νεκρούς θα βλέπαμε να περνάνε μπροστά μας στην οθόνη τουλάχιστον οι 200.000. Αντίθετα, στην ταινία βλέπουμε ελάχιστα πτώματα και επικεντρωνόμαστε στα πέντε μέλη της οικογένειας και σε κανά 2-3 παράπλευρες ιστορίες. Το αρνητικό (αν και μάλλον απαραίτητο) στοιχείο είναι οι πολλές συμπτώσεις (σε βαθμό υπερβολής) που τελικά θα οδηγήσουν στην επανένωση της οικογένειας. Αν και διαβάζοντας την αληθινή ιστορία της οικογένειας (για να πάρετε μια ιδέα ακολουθήστε το link) διαπίστωσα ότι ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα αρκετές από αυτές. Επίσης, νομίζω ότι δεν έχει νόημα κάποιος να κρίνει τις αποφάσεις των μελών της οικογένειας εκείνες τις στιγμές (για ποιον χτυπάει η καμπάνα???). Μπροστά σε ένα τέτοιο συνταρακτικό γεγονός η λογική πάει περίπατο μαζί με την καθαρή σκέψη αγκαζέ! Αν δε βρεθείς σε ένα τέτοιο γεγονός δεν μπορείς να γνωρίζεις πως θα αντιδρούσες σε ανάλογη περίπτωση.

    Όσον αφορά στα καθαρά τεχνικά στοιχεία, ικανοποιητική σκηνοθεσία, τα εφέ τα απολύτως απαραίτητα, και εκπληκτικές ερμηνείες από την Watts, τον McGregor και τον μεγάλο γιο, τον Holland (τι περισσότερο έκανε και προτάθηκε για OSCAR η Quvenzhané Wallis άραγε όπως αναρωτήθηκε και μια φίλη στον κινηματογράφο). Πολύ προσεγμένη γενικά προσέγγιση του θέματος χωρίς περιττές δραματικότητες (αν και κουράζει ως ένα βαθμό το δράμα της μάνας). Άλλωστε φτάνει και περισσεύει το γεγονός ότι μιλάμε για αληθινή ιστορία. Ενδιαφέρουσα πινελιά η μικρή συμμετοχή της Geraldine Chaplin, που υποδύεται μια ηλικιωμένη γυναίκα που προσπαθεί να καθησυχάσει τα παιδιά και να δώσει έναν τόνο αισιοδοξίας στο βαρύ κλίμα!

       Νομίζω δε χρειάζεται να σας πω ότι αξίζει να τη δείτε είτε στον κινηματογράφο (αξίζουν οι λίγες σκηνές με το τσουνάμι) είτε στο σπίτι (για να κλάψετε με την ησυχία σας - δεν ξέρετε τι ζόρι τράβηξα για να κρατηθώ)!! Αν δεν αναλωθείτε σε ερωτήσεις του τύπου «Μα γιατί να το κάνει έτσι και όχι αλλιώς?» και μπείτε στο πνεύμα της ταινίας θα περάσετε 2 έντονες ώρες! Οι διθυραμβικές κριτικές άλλωστε το διασφαλίζουν!!

ΥΓ: Και μερικά videos από το πραγματικό γεγονός...