Πρώτα απ’ όλα θα κάνω
ένα σχόλιο και θα τον/την δώσω στεγνά: ο τύπος/ισσα που μετέφρασε τον τίτλο της
ταινίας, δεν την είδε. Διότι το «Διχασμένη» δεν κολλάει πουθενά.
Στο θέμα μας τώρα,
ωραίο ψυχολογικό θριλεράκι, σε κρατάει σε mood «με
ένα σάλτο εξαφανίστηκα», ξέρετε, αυτό που είσαι σε φάση «κάθομαι, αλλά σε
αναμμένα κάρβουνα, οπότε το ‘χω να σπάσω το WR στα
100 μέτρα αν τα βρω σκούρα με την ταινία», καθ’ όλη τη διάρκεια. Το εντυπωσιακό
μάλιστα είναι ότι ειδικά την πρώτη ώρα, είσαι σε αυτήν την κατάσταση χωρίς να
έχεις δει την παραμικρή σκηνή που να παραπέμπει σε θρίλερ.
Αντιθέτως, χωρίς τη
μουσική και τις σκηνοθετικές πινελιές του Sean Ellis (σκηνοθεσία και σενάριο), θα
έλεγες ότι βλέπεις μία κομεντί, άντε ένα κοινωνικό δράμα, αφού παρακολουθείς τη
ζωή της 28χρονης ακτινολόγου Gina,
(Lena Headey), η οποία είναι σπίτι – δουλειά – σπίτι γκόμενου –
δουλειά – δουλειά – σπίτι γκόμενου – δουλειά – σπίτι. Σας κούρασα; Τι να σας
κάνω; Αυτά δείχνει. Γκρινιάζει βέβαια η καημένη -διότι τα ‘χει φτύσει λίγο με τις
τόσες μετακινήσεις- αλλά ο αρχιτέκτονας φίλος της (Melvil Poupaud)
δεν το παίρνει απόφαση για συγκατοίκηση. Μία μέρα πάνε και στο σπίτι του πατέρας
της (Richard Jenkins), πρέσβης στο επάγγελμα, να του ευχηθούν για τα
γενέθλια του και να του φτιάξουν το κέφι γιατί οσονούπω βγαίνει στη σύνταξη.
Όχι μόνοι τους, με τον αδελφό της Gina (Asier Newman) και την κοπέλα του (Michelle Duncan).
Και όμως, εκεί που λες,
μάλλον θα κόψω φλέβες με βάση αυτά που διαβάζω, σε διαβεβαιώνω ότι ενώ
παρακολουθείς τις μάλλον αδιάφορες οικογενειακές στιγμές των παραπάνω, το σκατό
ταξιδεύει ήδη προς τον προορισμό του (την κάλτσα) διότι οι συντελεστές της
ταινίας ξέρουν πάρα πολύ καλά τη δουλειά τους. Το ίδιο ισχύει και για τους
ηθοποιούς, οι οποίοι είναι άψογοι, ο καθένας στο ρόλο του.
Στο σημείο αυτό ένας
πολύ καλός μου φίλος θα με ρωτούσε «αλλά; Διαισθάνομαι ένα αλλά…» και θα είχε
δίκιο. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω κάτι άλλο για την υπόθεση διότι θα ήταν spoiler, οπότε θα μιλήσω
γενικότερα. Είμαι από τους ανθρώπους που όταν βλέπουν μία ταινία, μπορούν να
χάψουν οποιαδήποτε μπαρούφα τους προσφέρεις. Με μία προϋπόθεση όμως. Να μου τη
σερβίρεις τυλιγμένη με μία αληθοφανή ιστορία, η οποία κατά προτίμηση να έχει αρχή, μέση και τέλος. Π.χ.
μου πουλάς μια ταινία όπου φαντασματάκια ξαφνικά σκάνε μύτη και σκοτώνουν τους
πάντες (η ταινία δεν έχει φαντασματάκια, άλλο story πραγματεύεται
αλλά ας όψεται το spoiler).
Άντε να δεχτώ ότι υπάρχουν φαντασματάκια. Να δεχτώ και ότι δεν έχουν κάτι
καλύτερο να κάνουν από το να βγαίνουν τσάρκα να τρώνε κόσμο. Οκ, αλλά δώσε μου
μία ιστορία. Ότι τάχα στο σπίτι έμεναν παλιά, τότε που ήταν ακόμα άνθρωποι, και
τους βασάνισαν και τώρα ζητάνε εκδίκηση ή έστω δικαίωση. Ξέρετε, τα κλασικά
μωρέ, να έχει νόημα αυτό που βλέπουμε…
Ε, το μόνο αρνητικό της
ταινίας (κατά τα άλλα τη θεωρώ πάρα πολύ καλή), είναι αυτό. Σου πετάει τη
μπαρούφα ξερή και άντε να τη χωνέψεις. Βγαίνουν αυτοί (εάν δείτε την ταινία θα καταλάβετε), από
πού, πώς, τι ζόρι τραβάνε και γιατί, κανένας δεν μας είπε. Πλάκα πλάκα δείτε
την, μήπως και καταλάβετε περισσότερα να μου πείτε και μένα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου