District 9 (ελληνιστί – νομίζω απλά - «District 9»)

Βαθμολογία 2,5 / 5 (ίσως και 3 αν αισθάνεστε γενναιόδωροι) 

      Ότι ξέρατε για τις ταινίες με εξωγήινους τύπου Allien, Independence Day κτλ ξεχάστε το. Η συγκεκριμένη ταινία θυμίζει περισσότερο Ε.Τ. αφού προβάλλεται μια κοινωνική πλευρά του θέματος μέσα από την οποία μάλλον αντικατοπτρίζονται τα παγκόσμια προβλήματα της φτώχειας, της αποξένωσης και της γκετοποίησης.

       Και όμως, η ταινία δεν ξεκινάει με αυτές τις προοπτικές. Στο πρώτο μισάωρο πάλευα με την ιδέα να κλείσω το media player, να διαγράψω το αρχείο από τον σκληρό μου δίσκο (και από το υποσυνείδητό μου) και να στείλω επιστολή διαμαρτυρίας στον Neill Blomkamp. Το σκηνικό στο οποίο εκτυλίσσεται το story είναι το Γιοχάνεσμπουργκ όπου έχει «προσαράξει» ένα διαστημόπλοιο που μετέφερε μερικούς χιλιάδες εξωγήινους – γαρίδες. Οι άνθρωποι από αγνά αισθήματα (;) έχουν τοποθετήσει τους εξωγήινους σε μια περιοχή της πόλης, κάτι σας τις φαβέλες της Βραζιλίας όπου κυριαρχεί η φτώχεια, η εκμετάλλευση και οι ταραχές. Ο παγκόσμιος οργανισμός εξωγήινης ζωής (ή κάτι τέτοιο) αποφασίζει να μεταφέρει τους εξωγήινους σε μια καινούργια περιοχή μακριά από την πόλη. Τη διεκπεραίωση του σχεδίου αναλαμβάνει ένας κακόμοιρος τύπος με βύσμα (που να ήξερε ο καημένος) που στην πορεία αρχίζει να βιώνει (στο πετσί του κυριολεκτικά και μεταφορικά) τα πραγματικά σχέδια των ανωτέρων του. Αυτά για την υπόθεση. Οτιδήποτε άλλο θα αποτελέσει μεγάλο spoiler. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι τα φαινόμενα απατούν!!! 

      Μετά το πρώτο βασανιστικό μισό της ταινίας και καθώς η υπόθεση σοβαρεύει και αποκτά τον κοινωνικό χαρακτήρα που ανέφερα παραπάνω σε συνδυασμό με ανεκτά οπτικά εφέ, λίγες δόσεις δράσης αλλά και αδιόρατο χιούμορ (ας είναι καλά ο πρωταγωνιστής Shartlo Copley) αποφασίζω να σκίσω την επιστολή διαμαρτυρίας και να δω με λίγο μεγαλύτερη προσοχή τη συνέχεια της ταινίας. Και τελικά άξιζε τον κόπο. Δεν την λες και πολύ ελαφριά αλλά έχει κάποια θετικά σημεία. Θίγει μερικά κοινωνικά θέματα μέσα από ένα story που δε θα προσέλκυε πολύ κόσμο αν ήταν αλλιώς δοσμένο. Επίσης, η σκηνοθεσία ντοκυμαντερίστικου τύπου είναι ενδιαφέρουσα (αν και κουραστική ορισμένες φορές). Ο πρωταγωνιστής έχει δώσει μια ενδιαφέρουσα οπτική στο ρόλο παίζοντας ένας τυπικό, ολίγον χαζούλη τυπάκο που αναλαμβάνει μια δουλειά που μάλλον κανείς άλλος δε θα ήθελε να κάνει.

      Γενικά θα πρότεινα να την δείτε κάποια στιγμή που θα έχετε όρεξη, υπομονή και επιμονή! Αξίζει τελικά τον κόπο ειδικά αν ξέρεις τι να περιμένεις…